van Lake Taupo naar Napier

…..we zijn nu onderweg naar Lake Taupo, het grootste binnenmeer van NZ, maar liefst 600 km2. Bij Taupo aangekomen zien we een geiser-spa aan de weg en dat lijkt ons wel wat! We mogen even kijken en het ziet er goed uit: prachtige terrassen die om de geiser heen zijn gevormd. Het hete water spuit er flink uit (zie de foto's). Verder lopen er grote buizen naar de stad voor de verwarming. Men vertelde ons, dat vroeger ieder huis in de stad Taupo werd verwarmd door Geiser-warmte, maar dat men daar paal&perk heeft gesteld, want de geisers spoten niet meer en dat is slecht voor het toerisme. We baden hierlijk in de spats.

In de spa komen we nog in gesprek met Gaven en Diana Fortune, een wat ouder echtpaar uit Auckland die hier ook op vakantie zijn. Als ze horen dat we uit Nederland komen willen ze al hun leuke adressen aan ons kwijt, waar zij ook al zijn geweest…dat moet je daar doen en daar moet je gaan eten etc. Ze nemen zelfs de moeite om het allemaal op te schrijven en op de kaart aan te kruisen. En ze vinden ook dat we naar Auckland terug moeten komen, want dan willen zij ons de stad en omgeving nog laten zien. Wat een gastvrijheid!!
Daarna rijden we door langs een bochtige weg naar een camping aan Lake Taupo en de volgende dag rijden we naar de bergen in Tongarino National Park. Een van de " musts" van het Noordereiland is de Tongarino Crossing; een wandelweg waarbij je langs 2 vulkanen gaat en ook mooie meren. Wel een tocht van 8 uur en het weer is slecht vandaag. Als we in Wahapape aankomen regent het en het weerbericht voor de komende dagen is niet goed.
We rijden via de Bruce Road nog even naar de Skilift, maar ook daar is het troosteloos.
Pas om 19.30 uur s' avonds klaart het op en kunnen we nog een paar prachtige foto's maken van de Mount Tongarino. We overnachten hier en de volgende dag schijnt de zon een beetje, maar verder is het erg bewolkt. We gaan zeker niet de Crossing lopen, maar een kleiner tochtje naar de watervallen. Hebben we toch het gevoel even!
Terug bij de camper drinken we nog een kopje koffie tijdens de koffie besluiten we om naar NAPIER te rijden. Is een mooi artdeco-stadje aan de kust. De Lonely Planet geeft aan dat we naar Bluff Hill in de stad moeten rijden…het hoogste punt met een mooi uitzicht over de Hawky-bay. Dus wij met de camper naar boven…..mooi geluk dat het niet druk was, anders hadden we nog veel meer peentjes kunnen zweten, want het was nauw, bochtig en stijl. Maar een prachtig uitzicht over de stad en de haven. Veel hout en containers op de kade en deze grote haven was 7 dagen, 24 uur in bedrijf. We rijden naar de Tourist Information en boeken de TRACTOR-TOUR NAAR DE GANNETS, de Jan van Genten kolonie en wel de grootste ter wereld die hier vertoeven op de rotsen bij Cape Kidnappers, een paar km buiten Napier.
Die start om 7.45 uur, dus vroeg opstaan; maar we gaan naar de camping aan het strand, daar waar de tractoren vertrekken. s'Avonds eten we nog lekker in Napier.

Woensdag 12 februari om 8.00 uur: het is prachtig weer en 2 Mc. Cormick tractoren van 60 jaar oud komen aangereden met platte wagens erachter, waar de touristen op kunnen zitten. Ze doen deze tocht 1 keer per dag met laag water en ze waarschuwen (natuurlijk!) touristen die op eigen gelegenheid gaan op goed rekening met het GETIJ te houden. Want als je dat niet goed plant, zit je in de val……zee aan de ene kant en hoge rotsen aan de andere kant!!!
De tractor tocht is fantastisch en dat komt ook door het weer. Het is 9 km heen en ook weer terug en de chauffeurs moeten echt wel een beetje kunnen sturen. Ze vertellen ook interessante dingen onderweg over de vogels, de grote aardbeving in 1931, die hier alles verwoeste en de grond die toen meters omhoog kwam. Een van de mooiste golfbanen ter wereld ligt hier op de rotsen. We komen bij Cape Kidnappers aan en daar stappen we van de wagens en hebben we ruim een uur die tijd om te voet de rotsen te beklimmen en naar de Jan van Genten te gaan. Ze zitten hier met honderden boven op een rots en je kan zo dicht bij ze komen, dat je ze bijna kunt aanraken. De jongen zijn al een tijdje uit het ei en zullen over een paar maanden gaan uitvliegen naar Australie. Na 4 jaar komen ze hier terug om een partner te zoeken, een nest te bouwen en dan zelf jongen groot te brengen. Ze worden ongeveer 25 jaar oud. Jan van Genten zijn van die vissers die van grote hoogtes als een speer in de zee duiken in scholen vissen om die onder water te vangen. Ook hier raak je niet uitgekeken en blijf je foto's maken. De terugweg is ook weer geweldig, maar toch zijn we blij dat we om 12.00 uur terug zijn, want we zijn behoorlijk door elkaar gehusseld op de wagens. We verkassen naar een mooie camping in Napier, lopen naar het centrum en nemen de taxi maar de MISSION-Winery. Destijds door de Fransen opgezet in 1851. Een prachtig wijnchateau, waar we lekker eten.
Dit was met recht ook een top-dag te noemen!!

Prachtige zonnige dagen hebben we in Napier. Na de grote aardbeving in 1931 is de stad herbouwd en hebben ze echt hun best gedaan om er een mooie nieuwe stad met een eigen stijl van te maken. Er is een hele lange prachtige boulevard, er rijden allemaal oude auto's uit de jaren dertig en er lopen heel veel mensen in kleding uit de tijd van de Charleston. Ik hou er wel van….

We rijden van Napier naar Wellington. Het regent en onderweg komen we door Danevisk en Norgevisk. Twee dorpen waar zich jaren geleden de Denen en de Noren hebben gezetteld. We maken daar een korte stop en bezoeken een Noorse wol winkel. De mensen in de winkel zijn heel erg vriendelijk en vertellen ons over hun voor geschiedenis. In de winkel hangt een lijst met namen van mensen die hier met de eerste boot uit Noorwegen zijn aangekomen. Ze houden hun Noorse cultuur en tradities nog heel erg in ere in het dorp. Echt een dorp van niks in de middle off no where. (koud en nat) Ook de mensen uit de winkel zeggen dat deze mensen ooit gekomen zijn met het idee dat ze naar het land van "Milk and Honey" gingen maar dat het in werkelijkheid heel erg is tegen gevallen en een hele zware strijd is geweest. Toch heel interessant hoe die immigranten het hier allemaal hebben overleefd.

In Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, bezoeken we het "Te Papa Museum". Echt een heel mooi museum. Het museum heeft zes etages, de bovenste etage geeft een prachtig uitzicht op de haven van Wellington. In het Museum worden drie zaken in het bijzonder uitgebeeld. 1. de Maori cultuur, 2. De immigranten, en 3. de aardbevingen. Alle drie voor ons heel interessant. We doen een rondleiding met een Maori gids en zij vertelt ons weer prachtige verhalen over hun spirituele manier van leven. Haar opa en oma en haar ouders, als kleine kinderen, hebben nog echt in de Maori 'hutjes' gewoond. Leuk om van haar de verhalen te horen.
Over de tektonische platen wordt ook heel veel informatie gegeven. Nieuw Zeeland ligt op de grens van de Australische plaat en de Pacific plaat. De Pacific schuift onder de Australische wat maakt dat het land steeds wat hoger komt te liggen . En zoals een gids een keer zij………het heeft een groot nadeel, we komen steeds dichter bij Australie! En dat vinden ze heel vervelend, haha, er is een grote rivaliteit tussen de KIWI'S en de AUSSIES.

In Wellington is net dit weekend een muziekfestival, dus allemaal muziek en gezelligheid! Wij kopen een wijntje en een biertje en gaan heerlijk in het gras liggen en genieten van alles wat we zien en horen! Nog een nachtje en dan gaan we de oversteek maken naar het Zuidereiland en daar gaan we dan eindelijk Jelmer ontmoeten. Zo'n zin in !!!!!